آن‌جا که شعر در کف نامردمان رهاست،

موعود من! صدای تو عاشق‌ترین صداست

این جغدهای خفته، که آواز شوم‌شان

در ژرفنای تیره و خاموش شب رهاست،

باور نمی‌کنند که چشمان روشنت

دیری‌ست قبله‌گاه تمام ستاره‌هاست

من می‌شناسمت، دل غمگین و خسته‌ات

با درد با غرور ترک‌خورده، آشناست،

آری تو آن درخت کریمی که دست‌هات

عمری‌ست آشیانه‌ی گرم پرنده‌هاست

آخر چگونه در گذر بادهای تند

می‌ایستی که قامت سبز تو تا خداست؟

من از هجوم دشنه‌ی شب زخم خورده‌ام

پس مرهم نگاه اهورایی‌ات کجاست؟

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

با سلام،دوستان اصلا حالم خوب نیست.....

امیدوارم با دعاهاتون بهتر بشه..

محتاج دعاتونیم....